En toen gooide ik in een bui van totale razernij al mijn boeken op straat

Hoe was het ook al weer? Inderdaad, het loopt altijd anders dan je denkt. Mijn agenda veranderde (soms van dag tot dag), ik kon twee kleine projecten voor de naaste toekomst afvinken en er kwamen er twee nieuwe bij. Nieuwe illusies. Ik had er zelfs slapeloze nachten van.

Totdat…….. totdat ik op een goede nacht in een diepe slaap viel en een meer dan bizarre droom had. Die begon met een moment van totale razernij. Ik gooide alle boeken uit het raam. Weg er mee. Alles op straat. 

Bevrijd van alle schrijf- en leeslasten liep ik de straat op. Niemand had het gezien. Toch enigszins merkwaardig. Ik sloeg de hoek om en….jezus, ik schrok me dood. Alsof de marsmannen waren geland. Gekleed in witte plastic overalls, zwarte motorpet op het hoofd liepen vijf buitenaardse wezens langs me heen terwijl ik net op een terras in Diepenheim aan Zee aan een buurman mijn verhaal over de boeken wilde vertellen. Ze keken niet op of om, liepen door, sloegen een hoek om en verdwenen even raadselachtig als ze waren gekomen.

Waar was ik beland? In een verhaal van Belcampo? Was het nog wel een droom? Haastig liep ik terug naar huis. De boeken waren weg. Midden op straat stond een gevaarlijk uitziende roofvogel. Zijn lijf was net als een poema geel met zwarte vlekken. De kop was van een adelaar. Wat was dit? Een digitaal gemanipuleerde Fenix? 

Nee, want in mijn droom werd mij gezegd dat het mijn opa was. Hij was de Fenix, de gereïncarneerde grootvader. Maar ineens was hij ook weer weg. Opgelost in het niets. Pas toen ik thuis was, begreep ik dat ik niet had gedroomd. Hij was even op bezoek geweest in Diepenheim aan Zee. Het had te maken met boeken en met geplastificeerde illusies. 
En nu? Brexit, aanslagen, CO2-discussies, Floortje weer aan een ander einde van de wereld, verwarring alom. Daar zullen de verkiezingen niets aan veranderen. (wordt vervolgd)